Ας φανταστούμε τον εαυτό μας σαν έναν πολεμιστή… Ένα “βέλος” μας χτυπά και μας τραυματίζει. Το “βέλος” μπορεί να είναι μια απώλεια, μια αρρώστια αλλά και άλλες πιο καθημερινές εμπειρίες όπως μια απογοήτευση, μια διαφωνία ή μια ατυχία. Αυτους τους “τραυματισμους” δεν μπορούμε να τους αποφύγουμε….είναι ανασποσπαστο κομμάτι της ζωης.
Συχνά όμως ακολουθεί ένας δεύτερος “τραυματισμός”, ένα δεύτερο βέλος που αυτή την φορά προέρχεται από εμάς τους ίδιους, καθως παλεύουμε και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτό που ήδη υπάρχει. “Γιατί σ εμένα” ,” κάτι έκανα λάθος” ,” δεν θα έπρεπε να είναι έτσι”…
Όσο ανθρώπινες και ως ένα σημείο αναπόφευκτες και αν είναι αυτές οι αντιδράσεις δεν μας βοηθούν γιατί δημιουργούν μέσα μας επιπρόσθετη πίεση και σύγκρουση. Ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχικής μας ενέργειας εξαντλείται σε αυτήν την εσωτερική πάλη και όχι στην αντιμετώπιση του αρχικού” τραυματισμού”. “Αυτό στο οποίο αντιστέκεστε, επιμένει” πίστευε ο Καρλ Γιουνγκ.
Η στάση της αποδοχής δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μας αρέσει ή ότι θα πρέπει να είμαστε παθητικοί απέναντι σ’ αυτό που μας συμβαίνει.
Αντιθέτως μέσα από την αποδοχή ανοίγει ο δρόμος της εξέλιξης. Όταν αποδεχόμαστε αυτό που βιώνουμε, χωρίς κριτική και άρνηση, τότε μπορούμε να συντονιστούμε με αυτό που ήδη υπάρχει. Και να δούμε καθαρά αν έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε κάτι, πως μπορούμε να διαχειριστούμε μέσα μας αυτά που είναι πέρα από τις δυνάμεις μας και τι μπορούμε να κρατήσουμε από την εμπειρία μας που θα μας βοηθήσει στην πορεία μας μέσα στην ζωή.